“แต่เค้ากลับปางไม้ไปแล้ว ไม่เห็นจะสนใจพี่เลย”
“ไม่ต้องรีบหรอก เดี๋ยวก็ต้องได้เจอกันอีก คุณแม่สอนมาหมดแล้ว”
“เรื่องจับผู้ชาย” ดาวเด่นต่อคำ
“ดาวเด่น น้องอย่าพูดหยาบคาย คุณแม่อยากให้พี่มีคู่ชีวิตที่เหมาะสมกันต่างหาก”
“ดาวไม่ชอบ พี่แขไขแต่งงานเมื่อไหร่ ดาวเด่นก็จะเป็นหมาหัวเน่า”
ดาวเด่นเบะปาก อารมณ์เด็กกลัวถูกทิ้ง แขไขกอดปลอบน้อง
“ไม่หรอกจ้ะ พี่ก็ยังรักน้องเหมือนเดิม แต่งงานกันแล้ว พี่จะให้พี่ณไตรพาน้องดาวไปรักษาตัวที่เมืองนอกนะ น้องดาวจะได้หายจากโรคเลือดจาง”
ดาวเด่นยังไม่รู้สึกดีขึ้นเพราะหวงพี่สาว ตรงข้ามกับแขไขที่ยิ้มหวานเต็มไปด้วยความฝัน...เนื้อนางมาตักน้ำในลำธาร เห็นหนานไตรเดินตรงเข้ามาและยื่นหนังสือ Pride and Prejudice ของ Jane Austen ส่งให้เนื้อนาง
“เมื่อคืนผมจัดของบนเรือน เจอมันตกอยู่ในตู้ เห็นเป็นภาษาอังกฤษ เลยเอามาให้คุณ คำฝายบอกว่าคุณชอบอ่านหนังสือ”
หนานไตรดึงมือเนื้อนางมาเอาหนังสือวางลงไปในมือ เนื้อนางจะดึงมือกลับ หนานไตรกุมมือเนื้อนางไว้
“อ่านให้ผมฟังหน่อยสิ เนื้อนาง”
“ปล่อยมือฉันก่อน อย่าทำแบบนี้ พวกเราถือ”
“ผมอยากให้คุณอ่านให้ผมฟังบ้าง”
“ก็ได้ ๆ ฉันจะอ่านให้คุณฟัง”
เนื้อนางหันไปเห็นหนานไตรเข้ามาใกล้แบบไม่ทันรู้ตัว ก็ขยับถอยห่างและหาทางจะหนี
“ฉันลืมไป ต้องไปเก็บสมุนไพรแล้ว วันหลังค่อยอ่านให้ฟังละกันนะ”
หนานไตรก้าวพรวดไปดักหน้าเนื้อนาง
“ทำไมคุณต้องคอยหนีผม เนื้อนาง ผมทำให้อะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า”
“เปล่าสักหน่อย”
“เปล่า แต่เดินหนีตลอด ผมอยากเป็นเพื่อนคุณจริง ๆ นะ เนื้อนาง”
แสงคำก้าวเข้ามาเห็นเนื้อนางใกล้ชิดกับหนานไตร ความหึงแล่นทั่วร่างเดินเข้ามายืนข้างเนื้อนาง
“พ่ออุ๊ยหมื่นหล้าให้มาตาม”
หนานไตรมองแสงคำที่กุมมือเนื้อนาง แล้วพูดขึ้นทันที
“ผมคุยกับเนื้อนาง ผมจริงใจ อยากเป็นเพื่อนกับทุกคนที่นี่”
“นายเพิ่งมาใหม่ ยังไม่รู้ว่าเราต้อนรับเพื่อนกันยังไง”
“ก็บอกผมสิ แสงคำ ผมจะได้รู้ว่าคนในปางนี้ จะยอมรับผมเป็นเพื่อนหรือเปล่า”
เนื้อนางมองหนานไตรกับแสงคำที่จ้องตากันอย่างไม่สบายใจ
เสียงกลองตีดังจากคนงานชายเป็นจังหวะเร้าใจ คนงานชายหญิงต่างวิ่งมาที่ลานปางเพื่อดูหนานไตรต่อสู้กับแสงคำ กองเชียร์เริ่มแบ่งเป็นสองฝ่าย เนื้อนางขยับเข้าไปหาหมื่นหล้า บอกอย่างไม่สบายใจ
“อ้ายแสงคำท้าหนานไตร”
“ไม่ต้องห่วงหรอกเนื้อนาง ถ้าหนานไตรอยากเข้ากับพวกเราได้ เปิ้นก็ต้องทำให้ทุกคนยอมรับในความเก่งของเปิ้น”
หนานไตรกับแสงคำเดินออกมา คนงานส่งเสียงเฮเมื่อเห็นสองคนเผชิญหน้ากัน หมื่นหล้าออกมาบอกกติกา แสงคำต่อสู้ด้วยท่วงท่าโบราณ ส่วนหนานไตรหลบว่องไวแล้วสวนกลับอย่างมวยสากล สองฝ่ายผลัดกันรุกผลัดกันรับ หนานไตรเป็นฝ่ายแพ้เพราะพละกำลังและชั้นเชิงของแสงคำไม่ได้
หนานไตรเดินขึ้นมาบนเรือนด้วยความหงุดหงิด รัญจวน สร้อยฟ้า กำปุ้ง ถือผ้าซับเหงื่อ และลูกประคบสมุนไพรตามเข้ามา
“ช้ำไปทั้งแขนเลย รัญจวนทายาให้นะ”
“สร้อยฟ้าประคบให้ดีกว่า”
“แกกลับไปดูแสงคำเลยนังสร้อยฟ้า แต่ก่อนชอบนักชอบหนา กำปุ้งนวดยาให้นะจ๊ะ”
“ไม่ต้อง”
สามสาวสะดุ้ง หนานไตรพยายามเก็บอารมณ์
“ออกไปก่อนเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียว”
ม่อนดอยทั้งลากทั้งผลักสามคนให้ออก หนานไตรนึกถึงภาพที่แสงคำจูงเนื้อนางแล้วแค้นใจ...ขณะที่ แสงคำหวั่นกลัวว่าเนื้อนางจะหลงรักหนานไตร ต้องการตัดไฟแต่ต้นลมจึงไปสารภาพกับหมื่นหล้าว่า เขารักเนื้อนาง
“ความรักมันเรื่องหัวใจของคนสองคน ข้าจะบังคับใจเนื้อนางได้ยังไง ไอ้แสงคำ”
“ฉันสัญญา ไอ้แสงคำคนนี้ จะไม่ทอดทิ้งเนื้อนาง จะไม่ทำให้เนื้อนางน้ำตาตก เหมือนที่นายฝรั่งทิ้งแม่หญิงจันทร์เป็ง ฉันสัญญาพ่ออุ๊ย ไอ้แสงคำจะรักจะเทิดทูนเนื้อนางคนเดียว”
