สุริยงกับเขมชาติเดินเล่นอยู่ตามถนนสวยงามในซูริก เขมชาติแอบถ่ายรูปสุริยงในตอนเผลอหลายรูป ถ่ายแล้วก็เอามาให้ดู แล้วก็ฉวยโอกาสโอบสุริยงเข้ามาและถ่ายคู่กันแบบแนบชิด จนสุริยงเริ่มรู้สึกตัวว่าใกล้ชิดเกินไป บอกใกล้ถึงเวลาประชุมแล้ว เขมชาติดูผ่อนคลายขึ้นเช่นกัน แต่ทันใดนั้นก็ต้องหน้าเหวี่ยง เพราะเอื้อโทรฯมาขัดจังหวะ
เอื้อพูดคุยและถามอย่างเป็นห่วง เขมชาติก็เงี่ยหูฟังสุดฤทธิ์ อยากรู้และชักสีหน้าไม่พอใจ สุริยงบอกว่ากำลังจะไปพบลูกค้าคนที่สอง และถามถึงไก่กับไข่ แต่เอื้อรีบตัดบทวางสายไปเลย เพราะกลัวสุริยงจะรู้ว่าไก่กับไข่ไปเข้าแคมป์กับอัมพิกาและอรทัย สุริยงวางสายและยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เขมชาติรู้สึกว่า “หมั่นไส้” มาก
สุริยงหย่อนมือถือไว้กระเป๋าด้านหน้าของกระเป๋าสะพาย เขมชาติมอง ครุ่นคิด ก่อนจะยื่นมือมาถือกระเป๋าให้สุริยงแบบเนียน ๆ สุริยงบอกไม่เป็นไร แต่เขมชาติดึงมาเลย
“ไม่เป็นไรได้ยังไง ... กระเป๋าหนักจะแย่ มีแต่เอกสารประชุม เดี๋ยวผมถือให้เอง” รีบคว้ามือสุริยงมาจับและจูงไป “รีบไปเถอะ เดี๋ยวสาย” เขมชาติทำเนียนเอากระเป๋าสุริยงมาถือ อีกมือก็จูงมือรีบเดินไป สุริยงรีบเดินไปตามแรงจูง แต่สายตาของเขมชาติเหลือบมองมาที่โทรศัพท์มือถือของสุริยงที่ใส่อยู่ในช่องหน้าของกระเป๋าเขม็ง
พอมาถึงหน้าบริษัทลูกค้า เขมชาติส่งกระเป๋าคืนให้...สุริยงรับมา พร้อมกับหยิบเอกสารเตรียมประชุม เดินไป จัดเอกสารไป เขมชาติกำมือถือของสุริยงไว้ในมือก่อนจะกดปิดโทรศัพท์และหย่อนใส่กระเป๋ากางเกงอย่างเงียบ ยิ้มร้ายด้วยความพอใจที่กำจัดโทรศัพท์มือถือได้สำเร็จ
ในห้องประชุม เขมชาติพรีเซนต์งานกับลูกค้าอย่างคล่องแคล่ว สุริยงนั่งมองด้วยแววตาชื่นชม พานคิดถึงอดีต ที่เขมชาติไปสอนหนังสือเด็ก ๆ ในตอนนั้นสุริยงรู้สึกชื่นชมเขมชาติเหมือนในตอนนี้ จังหวะที่ลูกค้ากำลังสนใจดูแคตตาล็อก เขมชาติหันมาเห็นว่าสุริยงมองอยู่ แล้วก็ยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่น จริงใจ และเปี่ยมไปด้วยความรักเหมือนในอดีต สุริยงชะงักกึก..อยู่ ๆ ก็เกิดอาการสะเทิ้นอายขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว หลบตาทำเป็นจดโน่นนี่แก้เก้อ เขมชาติมองปฏิกิริยาของสุริยง รู้ทันทีว่าปลาเริ่มกินเหยื่อแล้ว ยิ้มพอใจแฝงความสะใจไว้อยู่ในที
วานิต้า อัมพิกา อรทัย หมดสภาพ ทั้งเหนื่อย ทั้งมอมแมม เข้ามาพักในห้องและปรึกษากัน เพราะไม่ว่าจะทำดีอย่างไร เด็กแฝดก็ดูเหมือนจะสนิทสนมกับเกนหลงมากกว่าตนเอง อรทัยบอกว่าแผนนี้ของเขมชาติอาจไม่เวิร์ก วานิต้าหันขวับมาทันทีเพราะเพิ่งรู้ว่าเป็นแผนของเขมชาติ อรทัยบอกว่ารู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน ที่เขมชาติไม่ยอมมาด้วยทั้งที่ติดเกนหลงแจ แถมตอนนี้ก็หายเงียบไป ไม่โทรฯมาถามไถ่สักคำ
วานิต้าแกล้งดัดเสียงโทรฯมาหลอกว่าเป็นนักข่าวจะขอสัมภาษณ์เขมชาติ วิบูลย์เลยบอกว่าเขมชาติไปทำงานต่างประเทศ วานิต้าถามว่าประเทศไหน วิบูลย์บอกว่าบอกไม่ได้เพราะเป็นเรื่องงานของบริษัท พอวิบูลย์ไล่ถามว่าเป็นนักข่าวที่ไหน วานิต้าก็รีบวางสายเลย
“นังเลขาฯ ไปต่างประเทศ .. เขมชาติก็ไปต่างประเทศ ... ส่วนเกนหลงถูกส่งมาอยู่ในป่า .. มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ๆ” วานิต้ายิ้มร้าย ๆ
เขมชาติกับสุริยงเดินออกมาจากห้องประชุม..สุริยงล้วงลงไปในช่องด้านหน้าของกระเป๋าจะหยิบโทรศัพท์มือถือแต่ไม่เจอ เขมชาติแกล้งถามว่าหาอะไร สุริยงบอกว่าหามือถือเพราะจำได้ว่าใส่ไว้ตรงนี้ สุริยงเดินกลับเข้าห้องประชุมก้มดูบนโต๊ะ ใต้โต๊ะแต่ก็ไม่มี สุริยงเลยถอดใจว่ามือถือหายไปแล้ว และคิดว่าอีกไม่กี่วันก็กลับเมืองไทยแล้วคงไม่เป็นไร และใช้เบอร์โรงแรมโทรฯหาลูกแทนได้
เขมชาติเดินเข้ามาในห้องน้ำและรีบปิดล็อกประตู ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือสุริยงออกมาจากกระเป๋ากางเกงหาที่เปิด เอาซิมออกหย่อนใส่ชักโครกกดทิ้ง และเอาตัวเครื่องห่อ ๆ กระดาษทิ้งถังขยะไปเลย ฟึ่บบบบ !!! และเดินออกมาหาสุริยง
“นี่..ผมทำงานในส่วนของผมเรียบร้อยแล้วนะ .. ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของคุณ” เขมชาติบอก สุริยงทำหน้างง ๆ ก็...ทำให้เวลาที่เหลืออยู่ เป็นเวลาที่ดีที่สุดของเรา ก่อนจะแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตในโลกความเป็นจริง ...” น้ำเสียงเขมชาติเศร้า และอ้อนอยู่ในที พอเห็นทั้งแววตาและน้ำเสียง สุริยงก็ยิ้มขำ ๆ “คุณจะให้ฉันทำอะไร ?”
“ทำตัวให้สบาย..แล้วไปทานข้าวเย็นกับผม..ผมเตรียมดินเนอร์ที่สุดพิเศษไว้สำหรับเราสองคน...รับรองว่าเซอร์ไพร้ส์แน่ ๆ” เขมชาติยิ้มสดใส สุริยงมอง ๆ แล้วก็ดักคอ “บอกไว้ก่อนเลยนะ ในชีวิตฉัน ผ่านดินเนอร์หรูมามากแล้ว..ถ้าคิดจะเซอร์ไพร้ส์..อย่ามั่นใจไปว่าฉันจะ...เซอร์ไพร้ส์ไปด้วย” สุริยงพูดท้าแล้วก็เดินไป
เขมชาติมองตามแล้วก็ยิ้ม... “เดี๋ยวก็รู้” ต่างคนต่างรู้ทันกัน
ที่แคมป์ เกนหลงเตรียมมุมบาร์บิคิว รอบกองไฟ วานิต้ากับอรทัยเดินเข้ามา ทั้งสองคนมองหน้ากันยิ้มกริ่ม ทำเป็นมาพูดคุย และเริ่มสุมไฟอีก
“ปกติเขมเค้าติดเธอแจ แปลกจังทำไมวันนี้ถึงปล่อยให้ฉายเดี่ยว..หรือว่าแอบไปนัดเจอผู้หญิงคนอื่น..ลับหลัง”
“เขมเค้าไปต่างประเทศน่ะค่ะ”
“อุ๊ยตาย..บังเอิญจัง..” วานิต้าวี้ดว้าย หันมาทางอรทัย “ได้ข่าวว่าแม่เลี้ยงเธอก็ไปต่างประเทศเหมือนกันนี่”
“ใช่ค่ะ คุณสุไปสวิส ส่วนเขมไปอิตาลี พอเขมเสร็จงานที่อิตาลีแล้ว เราจะไปเจอกันที่สวิส” เกนหลงตอบแทน
“แล้วเธอแน่ใจเหรอว่า..เขมไปทำงานที่อิตาลีจริง ๆ ไม่ได้แอบไปสวิสกับเลขาฯ แม่ม่ายเนื้อหอม”
เกนหลงชะงัก..หุบยิ้ม..วานิต้า เธอจะมาไม้ไหนอีก?
ด้านเอื้อ พยายามโทรฯหาสุริยงแต่ติดต่อไม่ได้ และมาหาไก่กับไข่ที่แคมป์ เอื้อเห็นเกนหลง อรทัยและวานิต้าก็เดินเข้าไปหา
“นิต้า...เธอไปพูดอะไรแบบนั้น..บ้าเหรออออ.. เขมชาติเค้าไม่ทำแบบนั้นหรอก” อรทัยทำเป็นพูด
“ทำไมจะไม่ทำ..เธอจำไม่ได้หรือไงที่ฉันเล่าให้เธอฟัง เรื่องที่ฉันเห็นเขมชาติคุกเข่าหน้าแม่เลี้ยงเธอแล้วก็นวดเท้าให้ วันที่ฉันตบมันตกน้ำน่ะ พอเกนหลงเดินเข้ามาทั้งสองคนก็รีบผละออกทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น! แหม ถึงขนาดนวดเท้าให้กันระยะเผาขนขนาดนั้นยังกล้า ถ้าอยากจะวางแผนแอบไปเจอกันที่เมืองนอก ทำไมจะทำไม่ได้!แล้วไอ้แผนการกระชับความสัมพันธ์ในวันนี้ ก็เป็น “แผนเขมชาติ” ไม่ใช่เหรอ”
เกนหลง..สะอึกกับคำว่าเป็นแผนของเขมชาติ “คุณอรคะ..เขมเป็นคนออกความคิดเรื่องที่มาที่นี่จริง ๆ เหรอคะ”
“จริงค่ะ เขมชาติขอนัดพบพี่อัม แล้วก็เสนอความคิดให้เราตีสนิทกับเด็ก ๆ เพื่อผลประโยชน์ในเรื่องมรดก แล้วก็แนะนำให้มาตอนสุริยงไปเมืองนอก โดยมีคุณเกนมาเป็นสะพานเชื่อมเราไปหาเด็ก ๆ”
เกนหลงฟังไปตัวชาไป...อึ้ง .. งง จริงหรือ ไม่จริง
“คราวนี้เชื่อหรือยัง เธอไม่ได้รู้ทุกอย่างทั้งหมด .. และบางทีสิ่งที่เธอรู้ มันก็ไม่ใช่ความจริงก็ได้!!”
วานิต้าหยัน อรทัยทำเป็นสะกิด ๆ ให้เงียบ ๆ “อย่าพูดอีกเลย” แต่ในใจคิด “เอาอีก ๆ ๆ” เกนหลงอึ้ง..
ทันใดนั้นเสียงเอื้อก็ดังขึ้น “จะจริงหรือไม่จริงก็พอได้แล้ว!!! อร..ไก่ ไข่ อยู่ไหน ? พี่จะพาเด็ก ๆ กลับบ้าน”
อรทัยไม่สนใจบอกเธอก็อยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว เอื้อเลยตอกกลับว่าพาไก่กับไข่มาทรมานทำไม เกนรีบบอกว่าเป็นความผิดของเธอ และขอโทษเอื้อ เกนหลงพูดจบก็หันหลังเดินออกไปเลย ในใจร้อนเร่า วุ่นวายไปหมด เอื้อมองด้วยความสงสาร วานิต้ากับอรทัยหันมาตีมือกัน “เยส” เอื้อหันขวับมา สองสาวรีบลดมือลง
“พี่จัดการเรื่องเด็ก ๆ แล้ว เราต้องคุยกันอีกยาว” เอื้อเดินหน้าเข้มไปเลย โคตรโกรธ อรทัยเบ้หน้าไม่สน วานิต้ามองตามนิด ๆ “จะว่าไป..พี่ชายเธอ..ทำหน้าเข้ม ๆ ดุ ๆ แบบเมื่อกี้ก็ดูเท่ดีเหมือนกันนะ” วานิต้ายิ้มบ้าผู้ชายไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวกับสิ่งที่ทำไปแม้แต่นิดเดียว
เกนหลงครุ่นคิดร้อนใจกับสิ่งที่อรทัยและ วานิต้าพูด ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความคิดของเขมชาติ สับสนใจไปหมด เลยตัดสินใจโทรฯ หาสมคิด
“เกนต้องการเบอร์ของคุณสุกิจหุ้นส่วนเขมที่อิตาลีค่ะ คนที่เขมจะไปพบน่ะค่ะ..พอดีเขมบอกว่าโทรศัพท์มีปัญหา ถ้ามีอะไรด่วนให้เกนติดต่อกับคุณสุกิจได้เลย พอดีเกนทำเบอร์หาย...คุณสมคิดมีเบอร์มั้ยคะ?”
