ความรุนแรงที่นำมาซึ่งการใช้กระสุนจริงสลายการชุมนุมเกิดจากฝ่ายเจ้าหน้าที่เอง เพราะก่อนหน้านั้นผู้ชุมนุมไม่มีอาวุธ การใช้กระสุนจริงมีตั้งแต่ก่อนค่ำวันที่ 10 เมษายน 2553 เพราะมีคนเสียชีวิตจากกระสุนจริงในปฏิบัติการของทหารที่ราชดำเนินตั้งแต่บ่ายวันที่ 10 ก่อนการปะทะกันจะทำให้เจ้าหน้าที่เสียชีวิตคืนวันนั้น
พลเรือนที่ถูกฆ่าตายและถูกยิงบาดเจ็บในการสลายการชุมนุมตั้งแต่ 10 เมษายน และ 13-19 พฤษภาคม 2553 ไม่ได้มีแต่คนเสื้อแดง ไม่ได้มีเฉพาะผู้เข้าร่วมชุมนุม บางคนเป็นอาสาสมัครช่วยชีวิตคน บางคนเป็นคนผ่านไปมา บางคนเป็นเด็กที่มาสังเกตการณ์
พลเรือนที่ตายในการสลายการชุมนุมเท่าที่มีการสั่งพิจารณาคดีโดยศาล ทุกคนไม่มีอาวุธ หลายกรณีพิสูจน์โดยศาลเองแล้วว่ากระสุนมาจากฝั่งเจ้าหน้าที่ กรณีที่เลวร้ายที่สุดและชัดเจนที่สุดคือกรณีวัดปทุมฯ ที่มีการยิงมาจากรางรถไฟฟ้าบีทีเอส
การเผาเซ็นทรัลเวิร์ลด์วันที่ 19 พฤษภาคม 2553 ถูกศาลพิสูจน์แล้วว่าไม่ได้มาจากผู้ต้องหาที่ถูกจับ และมีหลักฐานชัดเจนว่า ทหาร เจ้าหน้าที่ เข้าควบคุมพื้นที่หมดแล้วก่อนการเผา คนที่มีวิจารณญาณปกติย่อมเข้าใจได้ไม่ยากว่า เป็นไปไม่ได้ที่ใครจะลักลอบเข้าไปก่อวินาศกรรมขนาดใหญ่อย่างนั้นได้
ลูกพวกเขาหลายคนตายแบบไร้ความปราณีบนถนน ทั้งๆ ที่หลายต่อหลายกรณีไม่ได้เข้าร่วมการชุมนุมเลยด้วยซ้ำ หลายต่อหลายกรณีไม่ได้เป็นคู่กรณีกับรัฐเลยด้วยซ้ำ แต่เขาต้องมาตาย
เมื่อมาถึงวันที่พวกเขาเคว้งคว้าง พวกเขาไม่มั่นใจว่าจะได้รับความยุติธรรมหรือไม่ พวกเขาก็แค่แสดงออกถึงความกังวลของพวกเขา เหล่านี้คือคำบอกเล่าที่พวกเขาต้องการสื่อ พวกเขามีสื่อที่ไหน พวกเขาแค่มีกระดาษ กับพื้นที่ว่างบนถนน ที่จะใช้สื่อความ สื่อถึงความเป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นพี่ เป็นน้องของพวกเขา
เมื่อพวกเขาต้องการส่งเสียงบ้าง ผู้มีอำนาจรัฐยังจะมาปราบเขาอีก พวกคุณยังเป็นคนอยู่หรือ ปากพวกคุณบอกว่ารักชาติ แต่ชาติที่กลวงโบ๋ไม่มีประชาชนคือชาติอะไรแบบไหนกัน พวกเขาเป็นประชาชน พวกคุณรักชาติหรือพวกคุณแค่ปกป้องตนเองเพราะกลัวกรรมที่คุณร่วมก่อขึ้นมากันแน่
