นาคินทร์ก้มลงกราบ “ผมแย่มากครับหลวงตา..ไม่ค่อยได้มาหากนกเหมือนเมื่อก่อน”
“ยึดติดเกินไปก็ใช่ว่าจะดี รักได้คิดถึงได้ แต่ก็ต้องปล่อยวางได้” หลวงตายิ้มน้อย ๆ นาคินทร์มองแบบไม่เข้าใจ หลวงตามองอย่างเมตตา “เมื่อรักทำให้เป็นสุขนั้นดี แต่ถ้ารักทำให้เป็นทุกข์..ไม่ดี”
“แต่กนกยังไม่สมควรจะตายเพราะฆาตกรคนนั้น”
“สมควรหรือไม่? ไม่ใช่เราหรือใครเป็นผู้กำหนดหรอกโยม บ่วงกรรมที่ทำมาต่างหากคือตัวกำหนด อย่าไปถือโทษโกรธแค้นใคร มนุษย์ทุกคนย่อมเกิดมาใช้กรรมที่ทำไว้ วันนี้ยังมีลมหายใจ..จงทำแต่ความดีสะสมบุญต่อไป..ไม่สร้างเวรกรรมเพิ่มอีก..จะถือเป็นกุศลให้โยมเค้าด้วย กรรมอยู่ที่การ กระทำนะโยมนะ” พูดจบก็เดินออกไป นาคินทร์กราบตามหลัง ก่อนจะหันมามองรูปกนกวลีสายตาแอบสับสน
“กนก..พี่.. พี่” นาคินทร์ถอนใจเฮือก ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างนาคินทร์ชะงักกึก เมื่อเห็นผู้หญิงคนนึงเดินอยู่ไกล ๆ ผู้หญิงคนนั้นหันมายิ้ม ๆ หน้าเต็ม ๆ เธอคือ “กนกวลี” นาคินทร์ช็อก หันกลับมามองรูปกนกวลี แล้วหันไปมองตรงที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ แต่ผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว “กนก..พี่เห็นกนก..” นาคินทร์มึนตึ้บกลับมามองรูป และลุกพรวดวิ่งตามออกไป ปากก็ร้องตะโกนเรียก นาคินทร์วิ่งหาจนทั่ววัดแต่ก็ไม่เจอ
พิ้งค์นัดอัครินทร์ให้มาเจอเพื่อถามความคืบหน้าเรื่องความสัมพันธ์ของนาคินทร์และปานตะวัน อัครินทร์เผลอพูดเสียงดัง ฉับพลันก็มีเสียงหมาเห่า พิ้งค์แว้ดใส่อัครินทร์เลยบอกว่าลูกตนเองตกใจ อัครินทร์งง ๆ มองไปก็เห็นพิ้งค์ก้มลงไปพูดกับลูกหมาตัวเล็ก ๆ น่ารัก ก่อนจะอุ้มออกมากอดหอม อัครินทร์ส่ายหน้าเซ็ง ๆ ก่อนจะพูดเข้าเรื่อง
“เท่าที่เห็น..ช่วงนี้พี่คินก็เหวี่ยงหนักขึ้น”
“นั่นไง” พิ้งค์ทุบโต๊ะเปรี้ยง หมาเห่าตกใจ พิ้งค์รีบโอ๋ลูก และหันกลับมาคุยกับอัครินทร์ต่อ
“จะไม่เหวี่ยงหนักขึ้นได้ยังไง เจอแผนล่อเสือออกจากถ้ำของพราวพรรณรายเข้าไป ทนไม่ไหวหร้อก คิก ๆ ๆ”
“แผนล่อเสือออกจากถ้ำ แผนอะไรของคุณ? เพี้ยนรึเปล่าเนี่ย”
“คุณสิเพี้ยน โอเค!! ฉันจะบอกให้เอาบุญ..คุณจะได้ฉลาดขึ้น เรื่องก็มีอยู่ว่า ฉันอยากรู้ว่าคุณนาคินทร์พี่ชายคุณคิดยังไงกับตะวันกันแน่ ก็เลยวางแผนล่อเสือออกจากถ้ำ ลองใจพี่ชายคุณ ก็เขี่ยบอลให้ไอ้หนุ่มมาจีบตะวันน่ะสิ”
“อะไรนะ” อัครินทร์เสียงดัง หมาเห่าอีก พิ้งค์หันไปปลอบหมาเสร็จก็หันมาตวาดใส่ “ทำไมต้องเสียงดังขนาดนั้น นี่ อย่าบอกนะว่าหึง จริงด้วย..คุณก็แอบปิ๊งตะวันอีกคนด้วยใช่มั้ย”
“เฮ่ย อะไร?” อัครินทร์ไม่กล้าสบตา “ปิ๊งเปิ๊งอะไร?? เปล่า..”
“ถ้างั้นไม่ปิ๊งตะวันแล้วปิ๊งใคร?”
อัครินทร์มองพิ้งค์ ทำหน้าตาตอบยาก พิ้งค์โพล่ง “นี่!! ฉันบอกก่อนนะ ฉันเปิดเผยแผนเด็ดนี้ให้คุณฟังแล้ว คุณห้ามหักหลังฉันไปเล่าให้พี่ชายคุณฟังเด็ดขาดนะ!! สาบาน!! ฉันถือว่าเราจับมือร่วมสาบานกันแล้วว่าจะลงเรือลำเดียวกัน” คว้ามือ
อัครินทร์มาเช็กแฮนด์ อัครินทร์กระชากมือตัวเองกลับ “เฮ่ย!!จะบ้าเหรอ สาบานอะไร? ใครลงเรือลำเดียวกันกับคุณ”
“ก็คุณไง!! จำไม่ได้เหรอ คืนที่ตะวันตากฝนมาหาฉันที่บ้าน คุณรับปากว่าจะไปเคลียร์กับพี่ชายคุณว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่จนถึงวันนี้ก็ไม่เคยมีอะไรคืบหน้า หึ ๆ เนียนนะ..นึกว่าฉันจะลืมเหรอ? คนอย่างฉันจำแม่น ยิ่งความแค้นยิ่งแม่นมาก”
“ผมก็ไม่ได้คิดอย่างน้านน”
“ดี เอาสั้น ๆ นะ..ฉันฟันธง พี่ชายคุณชอบตะวันแน่ แล้วก็กำลังหึงตะวัน แต่ไอ้ที่ฉันไม่รู้และก็สงสัยมากก็คือในเมื่อเค้าชอบตะวัน แต่ทำไมต้องทำท่าเหมือนไม่ชอบตะวัน อันนี้งงมาก” อัครินทร์ถอนใจ อ้าปากจะพูด แต่ไม่ทันพิ้งค์อีกตามเคย “แต่ไม่เป็นไร..ฉันจะต้องเคลียร์เรื่องนี้ให้ได้และคุณก็ต้องร่วมมือกับฉันด้วย”
อัครินทร์อ้าปากจะพูด แต่พิ้งค์ลุกขึ้น “โอเค..ฉันเลทแล้ว ต้องพาลูกไปตัดขนตัดเล็บ..แต๊งกิ้ว..ซี ยูววว” พิ้งค์ไปเลย ทิ้งอัครินทร์นั่งเอ๋อ เฮ่ย..อะไรวะ ถอนใจเฮือกใหญ่ พูดเองเออเอง
ปานตะวันทำกายภาพบำบัดจนทำให้นารถนรินทร์มีพัฒนาดีขึ้นตามลำดับ เริ่มเดินได้สองสามก้าว ทั้งสองคนดีใจโผเข้ากอดกันน้ำตาคลอ เพราะนารถนรินทร์ฝันว่าจะเดินอวดวิทย์ในวันแต่งงาน และความฝันก็ใกล้เป็นจริง และคนที่ทำให้ฝันเป็นจริงก็คือปานตะวัน นารถนรินทร์จึงขอให้ปานตะวันเป็นเพื่อนเจ้าสาว และแซวว่าปานตะวันอาจจะได้เป็นเจ้าสาวก่อนตนเอง และห้ามปานตะวันมองผู้ชายคนอื่น เพราะเจ้าบ่าวต้องเป็นนาคินทร์เพียงคนเดียวเท่านั้น ปานตะวันถึงกับอึ้งไป ไม่คิดว่าจะมีวันนั้น
ที่แพเมืองกาญจน์ ประกายเดือนนอนหลับอย่างมีความสุข แต่สะดุ้งเมื่อพนักงานแหกปากร้องเรียกพร้อมทุบประตูโครม ๆ ประกายเดือนดูนาฬิกาก็ตกใจเพราะใกล้เที่ยงแล้ว รีบลุกมาเปิดประตู โวยใส่พนักงานที่ตะโกนซะ เหมือนมีคนตาย
“ก็ไม่แน่นะเจ๊!! งวดนี้อาจมีถึงตายได้” พนักงานชี้ไปที่นัครินทร์ที่นอนขดตัวสั่นครางฮือ ๆ อยู่ที่เดิม ประกายเดือนตกใจ วิ่งไปจับนัครินทร์
แหงะหน้ามา หน้าเป็นจุดแดงเพราะรอยยุงกัดทั่วหน้า ปากซีดไข้ขึ้น
