เมื่อนารถนรินทร์เป่านกหวีด ปานตะวันเสิร์ฟลูกอย่างมือโปรมาก ท่าทางทะมัดทะแมง โชว์ความแข็งแกร่งที่ซ่อนไว้ นาคินทร์อึ้งเลย นัครินทร์อ้าปากค้าง เมื่อเห็นลูกลอยข้ามตรงมาที่อัครินทร์ที่ยืนตะลึงอยู่ อัครินทร์พุ่งรับลูกแต่ลูกหล่นแตะพื้นไปแล้วอัครินทร์หน้าทิ่มอยู่ตรงนั้น
นารถนรินทร์เป่านกหวีด “เย้...1-0!! พี่ตะวันสุดยอดเลยพี่คิน” หันมาหาพี่ชาย นาคินทร์เฉย ๆ ก่อนจะชะงักกับภาพตรงหน้ามากกว่า เพราะนัครินทร์ทำเนียนดีใจโดดเข้ากอดปานตะวันแน่น
“เย้ ๆ ๆ เก่งที่สุดเลยฮะ สุดยอด ๆ ๆ”
“ดีใจเยอะไปป่ะคะ....ท่านรอง??” ประกายเดือนแหวะใส่อย่างหมั่นไส้
“อะไรคุณ? แพ้แล้วอย่าอิจฉาซิฮะ?? ขี้แพ้ชวนตี!!” นัครินทร์ลอยหน้าใส่ประกายเดือน ก่อนจะหันมาชมปานตะวัน “โห...คุณพยาบาลฮะนี่ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนนี่จะนึกว่าเป็นทีมชาติหญิงทีมเดียวกับปลื้มจิตร์เลยนะฮะเนี่ย อ้าวไอ้หมอ!! ไงล่ะ!! จับกบเพลินมั้ย??”
พิงค์ขำกิ๊ก อัครินทร์เหล่ “พูดมาก!! เสิร์ฟดิ” อัครินทร์โยนลูกใส่นัครินทร์
“คราวนี้...ผมเองฮะ คุณพยาบาลขึ้นหน้าเลยนะฮะ” นัครินทร์เดินไปจะเสิร์ฟ ตะวันเดินขึ้นหน้าเนต เตรียมพร้อม นัครินทร์ได้โอกาสจ้องมองส่วนโค้งส่วนเว้าด้านหลังของตะวันเพลิน นารถนรินทร์เป่านกหวีดแล้ว แต่นัครินทร์มองเพลินไม่เสิร์ฟสักที จนอัครินทร์ต้องตะโกนบอกให้เสิร์ฟได้แล้ว
นัครินทร์สะดุ้ง “เออ ๆ...แหมะ...เร่งจังเว้ย!!คนเค้าทำสมาธิอยู่”
นัครินทร์เสิร์ฟตู้ม พิงค์รับ เดือนเซต อัครินทร์ตบเปรี้ยงตะวันรับได้ นัครินทร์เซต ตะวันโดดตบเปรี้ยงอย่างเท่ พิงค์และประกายเดือนพุ่งรับพร้อมกัน แต่ไม่สำเร็จ ตะวันโดดดีใจเย้!! นัครินทร์จะโดดกอดอีก คราวนี้ตะวันเบี่ยงตัวหลบ นัครินทร์เสียหลักล้มลงกอดพื้นทรายเต็ม ๆ ตะวันขำกิ๊ก พิงค์และประกายเดือนขำกลิ้ง อัครินทร์และนารถนรินทร์ส่ายหน้าขำ ๆ มีนาคินทร์นั่งหน้ามึนอยู่คนเดียว ปานตะวันเหลือบมอง เห็นนาคินทร์จ้องตนเองอยู่เช่นกัน
5 คนเล่นวอลเลย์บอลไปได้สักพัก อัครินทร์ บ่นพิงค์ที่รับลูกพลาดจนเสียแต้ม พิงค์โมโหเลยขอย้ายข้างไปอยู่กับปานตะวันและนัครินทร์ ประกายเดือนเลยวิ่งไปลากแขนนาคินทร์ให้มาเล่นด้วยกัน นาคินทร์ยืนประจันหน้ากับปานตะวันผ่านเนต อัครินทร์มองสังเกต พิงค์ก็สังเกตเช่นกัน
นัครินทร์เริ่มเสิร์ฟ อัครินทร์รับได้ ประกายเดือนเซต นาคินทร์โดดตบใส่ปานตะวัน เร็วแรงอย่างตั้งใจ ปานตะวันโดนเต็ม ๆ ถึงกับทรุด ทุกคนตกใจรีบวิ่งไปถามกันเซ็งแซ่ “เป็นอะไรมั้ยฮะ? เจ็บมั้ยตะวัน”
ปานตะวันตวัดสายตามองนาคินทร์ที่นั่งเฉย ๆ ก่อนจะตอบเสียงแข็ง “ไม่...ฉันไม่เป็นไร”
“เล่นแรงไปรึเปล่า...พี่คิน??” อัครินทร์ถามน้ำเสียงนิ่ง นาคินทร์สายตาโหด โยนลูกให้อัครินทร์ “แค่นี้...ไม่แรงหรอก...เสิร์ฟ!!!” อัครินทร์รับมาถือไว้เฉย ๆ เลยเจอตะคอกกลับมา “ฉันบอกให้เสิร์ฟไง??”
“เล่นต่อเถอะค่ะ” ปานตะวันบอก ทุกคนแยกย้ายประจำที่ ประกายเดือนรีบวิ่งเลยสะดุด จะล้ม แต่นาคินทร์จงใจรับและกอดไว้แน่น ปานตะวันอึ้งไปเลย
“เป็นไรมั้ยครับ?”
“แฮ่!! ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะท่านประธาน”
นาคินทร์จงใจมองเย้ยปานตะวัน ปานตะวันมองไม่พอใจมาก นารถนรินทร์เป่านกหวีดปรี๊ด อัครินทร์เสิร์ฟ นัครินทร์รับ ปานตะวันเซต พิงค์ตบใส่อัครินทร์ อัครินทร์รับได้ ประกายเดือนเซต นาคินทร์ตบใส่ปานตะวัน ตะวันรับได้เฉยเลยพิงค์เซตให้ปานตะวัน ปานตะวันตั้งใจตบเปรี้ยงใส่นาคินทร์อย่างแรงจนทรุดไม่ต่างจากที่ปานตะวันโดน
ประกายเดือนตกใจ รีบวิ่งไปดูนาคินทร์ “ท่านประธาน!! เป็นไรมั้ยคะ??”
นาคินทร์หันขวับจ้องตะวัน ตะวันยืนมองไม่สะทกสะท้าน นัครินทร์ขำกลิ้ง “โห...คุณพยาบาลสุดยอดอะ!! นี่ต่อไปถ้าผมไม่สบาย ผมจะไม่กล้าหือใส่คุณเลยนะฮะ กลัวโดนตบแบบพี่คิน...กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ”
นาคินทร์จ้องปานตะวัน ปานตะวันจ้องตอบ อัครินทร์มองอาการของทั้งคู่ ก่อนจะหันไปมองพิงค์ ขณะที่พิงค์ก็มองสงสัยเช่นกัน “ยังไงวะ...คู่นี้??
กลางคืน อัครินทร์นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ ก็สะดุ้งสุดตัว เมื่อพิงค์บุกเข้ามาในห้องและปรี่มาประชิดตัว “บ้า!! หน้ามืดจะมาปล้ำกันเลยหรอเนี่ย??”
“คุณสิบ้า!!!.ใครเค้าจะอยากปล้ำอีตาปลาบู่” พิงค์แว้ดใส่
“เลิกเรียกผมว่าปลาบู่ซะที ตกลงถ้าไม่มาปล้ำแล้วเข้ามาทำไม??”
“ก็อยากรู้สิ...คุณนาคินทร์กับตะวัน...มันต้องมีอะไร??ใช่มะ??” พิงค์จ้องหน้า อัครินทร์ พิงค์สังเกตเลย “เงียบทำไม? รู้ใช่มั้ย? รู้อะไร?แล้วทำไมไม่บอก”
“ผมไม่รู้ ผมก็แค่...สงสัยอยู่เหมือนกัน”
“มันต้องมี!! ไม่ต้องสงสัย!! เป็นหมอยังไง?? ความรู้สึกช้า!!!” แว้ด ๆ ใส่อีก อัครินทร์ร้องอ้าว “ไม่ต้องมัวแต่อ้าว!! จากนี้ต้องลุย!! ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าระหว่างเพื่อนฉันกับพี่ชายของคุณ... มันมีอะไร...ที่ไม่ธรรมดา??” พิงค์หมายมั่นมาก แต่อัครินทร์เซ็งกับท่าทางโวยวายของพิงค์
ปานตะวันมาเดินเศร้า ๆ ที่ริมสระว่ายน้ำ อาร์ตซึ่งพาครอบครัวมาพักผ่อนเช่นกัน เดินมาเห็นก็ดีใจปรี่เข้าไปหาด้วยความคิดถึง ปานตะวันจะเดินหนีแต่อาร์ตคว้าตัวไว้และกอดแน่น นาคินทร์เดินมาอีกทาง เห็นเข้าก็อึ้ง ทันใดนั้น มิ้ลค์จูงลูกเดินมาเห็นอาร์ตกำลังกอดปานตะวันอยู่ก็ขึ้นเลย พุ่งเข้ามาทุบ ๆ ๆ ๆ อาร์ตไม่ยั้ง ผลักอาร์ตล้มลงเลย ก่อนจะโผเข้าจิกหัวตะวันตบเพียะ นาคินทร์มองตะลึงขยับจะเข้าช่วยแต่ก็ชะงักกึก ความรู้สึกด้านร้ายสั่งให้นาคินทร์ยืนมองอย่างสะใจ รังเกียจตะวันเข้าไปอีก
“ไม่ไปผุดไปเกิดซะทีนะแก จะตามล้างตามผลาญฉันไปถึงไหน” มิ้ลค์ตบตะวันอีกเพียะ ๆ ๆ ตะวันไม่ต่อสู้ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังท้องอยู่ มิ้ลค์ด่ากราด “ไม่ต้องมาทำเป็นแม่พระ!! ก็ขนาดฉันท้องอยู่แกยังคิดจะแย่งผัวฉันได้ลงคอ นังหน้าด้าน!!! หัวจิตหัวใจแกทำด้วยอะไร?? ทำไมแกถึงใจร้ายอย่างนี้???” มิ้ลค์ตบเพียะ นาคินทร์มองนิ่งเพราะคิดว่าคนใจร้ายอย่างปานตะวัน สมควรโดนแล้ว
“หยุด!! เมื่อไหร่จะเลิกบ้าซะที พี่ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะมิ้ลค์” อาร์ตพุ่งเข้ามาห้าม มิ้ลค์ปรี๊ดแตก “ทนไม่ไหว?? อยู่กันมาตั้งหลายปี พอเห็นหน้านังนี่บอกทนไม่ไหว อ๋อ...ใช่สิ!! ได้กลิ่นกันนี่ จำกลิ่นกันได้นี่ คนมันเคยนอนด้วยกันมันก็ต้อง...”
“หยุดนะ!!” อาร์ตโพล่งออกมาอย่างเหลืออด แต่มิ้ลค์ไม่หยุด อาร์ตจ้องเขม็ง “ถ้าไม่หยุดพี่จะ...”
“จะทำไม?? ไม่หยุดจะทำไม??” มิ้ลค์กระชากลูกชายมาชี้ให้ดูตะวัน “ดูไว้นะลูก นังนี่มันจะพรากคนที่เรารักไปจากเรา มันจะทำให้เราทุกข์ใจเหมือนตายทั้งเป็น” อาร์ตบอกให้มิ้ลค์หยุดพูด นอกจากไม่หยุดแล้ว มิ้ลค์ยังตะโกนลั่น “อีนังแพศยา”
อาร์ตตบหน้ามิ้ลค์หันเลย ทุกคนอึ้ง ตะลึง เงียบกริบ มิ้ลค์ค่อย ๆ หันหน้ากลับมาช้า ๆ น้ำตาปรี่ อาร์ตหน้าเสีย รู้สึกผิดมาก มิ้ลค์โดดเข้าจิกหัวปานตะวันแค้นจัด “กูจะฆ่ามึงงงงงง” จับปานตะวันเหวี่ยงตู้มมมม ลงน้ำ แล้วจะโดดตามลงไป อาร์ตรีบรวบตัวมิ้ลค์ไว้ล้มตึงกันไปริมสระทั้งคู่ มิ้ลค์ดิ้นพราด ๆ “ปล่อย ๆ ๆ ๆ โอ๊ย...โอ๊ย...เจ็บ!!!” รู้สึกเจ็บท้อง มิ้ลค์ค่อยยกมือที่เท้าพื้นขึ้นมามอง ตกใจเมื่อเห็นเลือด “กรี๊ดดดดดด”
ปานตะวันซึ่งแช่น้ำอยู่ในสระก็ตกใจ ตะกายขึ้นมา เห็นเลือดเต็มกระโปรงมิ้ลค์ นาคินทร์รีบวิ่งออกมาดูทันที ปาตตะวันนั่งลงข้างตัวมิ้ลค์ “แย่แล้ว!!รถพยาบาล!!โทรฯเรียกรถพยาบาล!!!เร็ว!!!”
นาคินทร์รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากด ๆ ๆ มิ้ลค์ร้องไห้โฮ ๆ ขณะที่อาร์ตกอดเมียไว้แน่น
มิ้ลค์ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลและต้องเข้าผ่าตัดด่วนเพราะตกเลือด ปานตะวันนั่งเครียดมาก นาคินทร์มองปานตะวันอย่างรังเกียจ ที่เป็นตัวทำลายคนอื่นตลอดเวลา อัครินทร์ ประกายเดือน และพิงค์ตามมาที่โรงพยาบาล ประกายเดือนปลอบพี่สาวอย่าโทษตัวเองเพราะเป็นอุบัติเหตุ นาคินทร์ที่ยืนอยู่อีกมุมและกำลังนึกถึงตอนที่กนกวลีขับรถชนจนเสียชีวิต หันมาโพล่งอย่างเดือดดาล
