พีศทรรษโทรฯ ติดต่อน้ำผึ้งไม่ได้ จึงบุกมาหาที่ฟิตเนส น้ำผึ้งแปลกใจมากที่เห็นพีศทรรษมาตามง้อ
“ที่บอกว่ามาง้อ...จริงเหรอ”
“จริง”
“หมายความว่าคุณ...กำลังชอบฉัน คุณมาง้อให้ฉันเป็นแฟนคุณจริง ๆ ใช่มั้ย”
“มาง้อให้คุณไปเป็นเลขาของผม จนกว่าจะกอบกู้ชื่อเสียงของคุณกลับมาได้อีกครั้ง คุณต้องมีงานทำและมีรายได้ ผมจะให้คุณมาเป็นเลขาแทนตมิสา”
“ไอ้คุณพีศ!!!!”
“ไม่ทำ??? เงินเหลือในบัญชีเท่าไหร่ เอาเงินที่ไหนผ่อนคอนโด ผ่อนรถ ค่าเครื่องสำอาง ค่าสมาชิกฟิตเนส ค่าเสริมความงาม ค่า...”
“ทำ!” น้ำผึ้งหน้างอ ผิดหวังที่พีศทรรษไม่ได้มาง้อไปเป็นแฟน
พีศทรรษอมยิ้ม ที่น้ำผึ้งเดาใจได้ไม่ยาก ผู้หญิงอะไร...ไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรเลย ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองมากที่สุด
ณัฎฐาลินีตัดสินใจแน่วแน่ว่าต้องการสืบหาข้อมูลของพิภพและวายุบุตรจึงไปคุยกับนักสืบที่เคยทำงานให้เป็นประจำ โดยไม่รู้ว่าช้างแอบสะกดรอยตามมา
พอณัฎฐาลินีกลับไปแล้ว ช้างก็เข้าไปประกบติดนักสืบ ใช้มีดจี้ที่ด้านหลัง นักสืบตกใจจะต่อสู้ แต่สู้ช้างไม่ได้ โดนไปดอกหนึ่งหนัก ๆ
“ไม่อยากกลับไปหาลูกเมียหรือไง”
ช้างเปิดประตูรถ ผลักนักสืบเข้าไป แล้วปิดประตู รอคุมเชิงอยู่นอกรถ
มาร์กนั่งรออยู่ก่อนแล้ว “สวัสดี...ยินดีที่ได้รู้จัก”
“คุณเป็นใคร”
มาร์กสังเกตเห็นนักสืบกำลังจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อหาทางติดต่อภายนอกขอความช่วยเหลือ จึงรีบยื่นมือถือตัวเองให้นักสืบ
“ใช้ของผมดีกว่า...ผมต่อสายลูกเมียคุณไว้ให้แล้ว คุยแบบเห็นหน้าเห็นตาด้วยนะ”
นักสืบตกใจ รีบคว้ามือถือมาดู เห็นเมียกับลูกกำลังอยู่ที่หน้าจอมือถือ
“จะไปงานเลี้ยงรุ่นเหรอคะ แหม กลัวเมียจะไม่ให้ไป จนต้องให้เพื่อนมาขอถึงบ้านเลยหรือไง”
“เดี๋ยวผมโทรฯ กลับ” นักสืบรีบปิดการสนทนา หันมองมาร์กหน้าเครียด “ต้องการอะไร”
มาร์กยิ้มสบายใจที่ข่มขู่นักสืบสำเร็จ
หยาดทิพย์พาเมเปิ้ลไปหากฤษฎาที่เกาะตะวัน
“กฤษเป็นคนเกาะตะวันเหรอ”
“น่าแปลกนะคะ ที่กฤษไม่เคยเล่าว่าตัวเองเป็นคนที่นี่ ให้บ.ก.ทราบ”
เมเปิ้ลแก้เก้อ “ฉันรำพึงเฉย ๆ! ฉันรู้แล้ว แต่ฉันลืม...ช่วงนี้งานเยอะ ลืมง่าย”
“อ๋อค่ะ...หนูเองก็เพิ่งทราบนี่แหละค่ะ ว่าเพื่อนเป็นคนที่นี่ เห็นว่าพ่อแม่มีอาชีพเก็บรังนกขายส่งกฤษมาเรียนที่กรุงเทพ ปิดเทอมทีก็กลับมาช่วยงานพ่อแม่ที เห็นว่า...ตอนนี้ต้องมาช่วยงานพ่อแม่เต็มตัวแล้ว คงลำบากน่าดูเลยนะคะบ.ก.”
เมเปิ้ลรำพึงกับตัวเองเบา ๆ “จน! ซวยล่ะสิ คุณย่าไม่ให้ผ่านแน่ ๆ”
จังหวะนั้นเอง เรือที่นัดไว้แล่นมาจอดที่ท่าพอดี คนขับเรือช่วยจัดกระเป๋าลงจัดในเรือ หยาดทิพย์ลงเรือไปก่อน เมเปิ้ลมัวแต่จด ๆ จ้อง ๆ ลงไปในเรือไม่ได้สักที กฤษฎาที่แอบดูอยู่ ขำท่าทางของเมเปิ้ล
“โอ๊ย! ทีหลังจ้างเรือที่มีสะพานทอดเทียบท่าได้มะ ให้ก้าวลงอย่างนี้ฉันตกลงไปจะทำไง”
“ก็เปียกสิครับ”
“ฉันแค่เปรย ๆ! เปียกน่ะเปียกแน่”
ทันใดนั้น จู่ ๆ กฤษฎาก็กระโดดลงมาในเรือ หันมาหาเมเปิ้ล เมเปิ้ลตกใจที่เห็นกฤษฎา อึ้งกับรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไป กลายเป็นหนุ่มเข้ม ลุยงาน
กฤษฎาชูมือขึ้น เพื่อรออุ้มเมเปิ้ลให้ลงเรือ “ลงมาสิครับ....ไม่ต้องกลัว”
เมเปิ้ลรู้สึกมั่นใจขึ้น กระโดดโผเข้าหากฤษฎาบนเรือ ประชิดเนื้อแนบเนื้อ ใจเต้นแรง“ยินดีต้อนรับครับ”
เมเปิ้ลจ้องมองกฤษฎา เด็กหนุ่มที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นในเวลาแค่ชั่วข้ามคืน
ตอนที่ 15
กฤษฎาอาสาขับเรือไปที่เกาะด้วยตัวเอง เมเปิ้ลได้ยินคนเรือเรียกกฤษฎาว่านายหัวก็นึกแปลกใจ แต่กฤษฎาแกล้งออกเรือแรงจนเมเปิ้ลหัวคะมำ แถมยังทำเป็นไม่สนใจเมเปิ้ล เมเปิ้ลจะเข้าไปคุยด้วย แต่กฤษฎาทำเป็นไม่ได้ยิน เมเปิ้ลตะโกนสุดเสียงจนคอเจ็บ กฤษฎาก็ยังทำเป็นไม่ได้ยิน สุดท้ายเมเปิ้ลจำต้องล้มเลิกความคิดที่จะคุยกับกฤษฎาบนเรือ เดินกลับไปนั่งกับหยาดทิพย์ แล้วหันมองค้อนกฤษฎาปะหลับปะเหลือกไปตลอดทาง
ณัฎฐาลินีกับน้ำผึ้งแวะไปหาภัทรวลัยที่ฟิตเนส คุณเป้ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้สาว ๆ ณัฎฐาลินีกับน้ำผึ้งทำเป็นปลื้มอยากจีบคุณเป้ แกล้งแหย่ภัทรวลัยเล่น จังหวะนั้นเองมีลูกค้าสาวใหญ่หุ่นเซียะ เดินเข้ามาทักทาย บีบแขนคุณเป้ ภัทรวลัยหึงจัด ประกาศตัวเป็นเมีย คุณเป้แอบไม่พอใจ เหมือนถูกหักหน้า รีบตัดบทพาลูกค้าไปเทรน ณัฎฐาลินีกับน้ำผึ้งช่วยกันดูแลอารมณ์ของภัทรวลัยไม่ให้ปะทุออกมา
พอถึงเกาะ หยาดทิพย์แอบกระซิบถามคนเรือว่าทำไมถึงเรียกกฤษฎาว่านายหัว คนเรือบอกว่ากฤษฎาเป็นลูกชายเจ้าของเกาะตะวัน ที่ได้รับสัมปทานเกาะรังนก และกฤษฎาเป็นนายจ้างก็เลยเรียกว่านายหัว เมเปิ้ลได้ยินเต็มสองหูถึงกับอึ้งไป
