“ได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจ ผมให้พนักงานเตรียมแฟ้มงาน และรายละเอียดต่าง ๆ ของรีสอร์ทไว้ให้แล้ว ถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็ปรึกษาผมได้ทุกอย่าง” ชนะบอก “แต่อีก 2-3 วันผมจะต้องไปธุระ พอดี..คุณพจน์จะให้ผมเข้ากรุงเทพฯ ไปดูความเรียบร้อยของคอนเวนชั่นฮอลล์ที่ตกแต่งใหม่ คุณพจน์อยากรีบให้เสร็จภายในเดือนหน้า จะได้ทันงานแต่งงานคุณเกนหลงกับคุณเขมชาติ คุณสุทราบมั้ยครับ”

“พอจะทราบค่ะ” หน้าสุริยงสลดลงไปเล็กน้อย แต่พยายามไม่ให้เป็นที่สังเกต

สองวันแล้วแต่เขมชาติยังไม่รู้ข่าวของสุริยงเลย วิบูลย์เลยต้องเจอแจ๊กพอตโดนเหวี่ยงใส่ เพื่อนสุริยงก็มีน้อยเพราะตั้งแต่ลาออกจากมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ติดต่อใคร จะมีก็แต่เกนหลงเท่านั้น เขมชาติยิ่งเป็นห่วง วิบูลย์ว่าแปลกมากเพราะปกติสุริยงจะเป็นห่วงลูกมาก จะไม่ไปไหนไกล ๆ แต่ครั้งนี้จู่ ๆ ก็ไป 

“วิบูลย์รู้หรือเปล่าว่าไก่กับไข่ เรียนอยู่โรงเรียนอะไร?” เขมชาติปิ๊งขึ้นมา หันมาถามแววตากระตือรือร้น!! 

เขมชาติมาหาไก่กับไข่ที่โรงเรียนและถามถึงสุริยง ถึงแม้เขมชาติจะต้องอดทนกับเด็กเป็นอย่างมาก แบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ก็ไม่ได้เรื่องอะไรมาก แต่สิ่งที่ทำให้เขมชาติมีความหวังขึ้นมาก็คือ สองแฝดบอกสุริยงไปอยู่บ้านพี่ฮันนี่ เขมชาติรีบโทรฯ บอกวิบูลย์ให้หาเบอร์โทรฯ ของชนะ ซึ่งเป็นสถาปนิกที่ออกแบบโรงแรมของพจน์ เขมชาติวางสายไป ร้อนใจ เดินไปมา ปนอารมณ์หึงหวงพุ่งพล่าน 

“เป็นไปไม่ได้ .. เป็นไปไม่ได้ .. คุณจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไปหาผู้ชายคนใหม่ได้ง่าย ๆ อย่างนี้ได้ยังไง ..ไม่จริง .. มันต้องไม่เป็นความจริง”

ทันใดนั้นเสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้น เขมชาติรีบเปิดดู เป็นข้อความ “เบอร์ออฟฟิศของคุณชนะ…” 

ชนะส่งแฟ้มงานให้สุริยง ก่อนจะบอกว่าจะออกไปคุยกับลูกค้า กว่าจะกลับก็เย็น ๆ หากมีอะไรด่วนก็โทรฯ หาได้ ฮันนี่บอกพ่อว่าจะช่วยดูแลน้าสุให้ สุริยงออกไปทำงาน โทรศัพท์ห้องทำงานของชนะดังขึ้น ฮันนี่ซึ่งนั่งทำการบ้านอยู่ก็รับสาย 

“ออฟฟิศคุณชนะใช่มั้ย ?” เสียงห้วนสั้น ฮันนี่ชะงัก..กึก..เสียงคุ้น “ใช่ค่ะ ไม่ทราบต้องการพูดกับใครคะ?”

เขมชาติขอคุยกับสุริยง ฮันนี่ชะงักเพราะน้ำเสียงคุ้นมาก และตัดสินใจโกหกว่าไม่มีคนชื่อสุริยง จังหวะนั้นสุริยงเดินเข้ามาและพูดขึ้น เขมชาติได้ยิน จำเสียงได้...เต็ม ๆ แต่ฮันนี่วางหูไปแล้ว 

เขมชาติแค้นใจปนหึงหวงสุด ๆ คิดว่าสุริยงหนีไปหาเป้าหมายใหม่ “อย่าคิดนะว่าจะหนีพ้น” เขมชาติโทรฯ หาวิบูลย์และออกคำสั่ง “วิบูลย์..หาที่อยู่ของเบอร์โทรศัพท์เมื่อกี้ เอาเป็นแผนที่อย่างละเอียดเลยนะ หาได้แล้วรีบส่งมาให้ผมด่วนที่สุด”

เขมชาติมัวแต่ตามหาสุริยงและลืมเกนหลงไปเลย เมื่อถึงวันลองชุดแต่งงาน เกนหลงเลยชวนเอื้อไปเป็นเพื่อน เอื้อกับเกนหลงยืนคุยอยู่ในสวนด้านหลังเป็นบ้านทรงไทยบรรยากาศร่มรื่น เอื้อไม่พอใจเขมชาติมาก เกนหลงพยายามหาเหตุผลบอกว่าเขมชาติเคลียร์งานอยู่

“พี่เอื้อคะ ..ชุดไทยที่จะให้เกนมาลองวันนี้...เป็นของใครเหรอคะ?”

“เป็นของคุณยายน้อย..น้องสาวของคุณยายพี่เอง พอเกนโทรฯ มาถามพี่เรื่องที่อยากได้ชุดหมั้นเป็นผ้าไทยโบราณ พี่ก็นึกถึงคุณยายน้อยขึ้นมาเลย คุณยายสะสมผ้าเก่าไว้เยอะ ถ้าถูกใจน่าจะยืมของท่านมาได้ ท่านใจดีมาก” เอื้อพูดด้วยความมั่นใจ เกนหลงยิ้มรับด้วยความสบายใจ 

ทั้งสองเดินเข้ามาในเรือนไทย ก็พบคุณยายน้อยหน้าอย่างโหด เป็นผู้ดี หน้านิ่ง หยิ่ง ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความเมตตา ยายน้อยมองเกนหลงอย่างพิจารณา เกนหลงนั่งตัวลีบ

“นี่เหรอ..เกนหลง ลูกสาวคุณพจน์ พงษ์สุภา .. หน้าตาสวยเหมือนแม่”

“คุณยายรู้จักคุณแม่เกนด้วยเหรอคะ?” เกนหลงตาวาว

“รู้จักดีทั้งพ่อทั้งแม่..พ่อเราเป็นคนดี รักเดียวใจเดียว ภรรยาเสียไปตั้งแต่นานแล้วไม่เคยคิดจะมีคนใหม่ .. ไม่เหมือนพ่อของคนนี้ คนนึงไป คนใหม่มา คนใหม่ไปอีก คราวนี้เอาเมียคราวลูกซะเลย” หางเสียงสะบัดใส่ ทำเอื้อสะดุ้งเพราะรู้ว่ายายน้อยพูดถึงพ่อตนเอง พยายามเอาอกเอาใจโดยการเข้าบีบนวด เกนหลงยิ้มเพราะไม่เคยเห็นเอื้อมุมนี้มาก่อน ขณะที่ยายน้อยมองเกนหลงอย่างถูกใจ และเห็นว่าเข้ากับเอื้อมาก เสียดายที่เจ้าบ่าวไม่ใช่หลานชายของตนเอง

ยายน้อยเอาชุดและสไบให้เกนหลงลองใส่ ตอนแรกเอื้อก็นั่งมองไปมา ยายน้อยเห็นนั่งเฉย ๆ เลยเรียกเอื้อมาลองแต่งตัวด้วยจะได้ดูว่าจะเข้ากันหรือเปล่า เอื้องง ๆ จะดีเหรอ

“ก็คู่หมั้นเค้าไม่ว่าง หนูเกนหลงก็บอกว่าตัวพอ ๆ กัน ไม่ต่างกันมาก เราก็มาลองเป็นตุ๊กตาให้ยายเทียบสีชุดดูหน่อย” ยายน้อยเดินมากระซิบ “เผื่อหนูเกนหลงจะเปลี่ยนใจ”

ยายน้อยแอบแผนสูง เอื้อสะดุ้งนิด ๆ แล้วส่ายหน้า..คิดไปได้ แล้วก็หันไปมองชุดไทยที่อยู่ตรงหน้า..อะ ๆ แต่งก็แต่ง หลังจากแต่งตัวเสร็จ เกนหลงเดินออกมาในชุดไทยสวยสง่า เอื้อในชุดไทยแนวคุณหลวงอย่างเท่ ต่างคนต่างมองกันด้วยความอึ้งเกนหลงกับเอื้อหันไป เห็นยายน้อยตั้งท่าถ่ายรูปโดยใช้ไอแพดใส่เคสอย่างเปรี้ยว มีเพชรระยิบระยับ แถมยังจัดให้เอื้อถ่ายรูปคู่กับเกนหลง เกนหลงยิ้ม ๆ ที่ยายน้อยของเอื้อแอบแซบไม่เบา