วีด้าท้าทายแล้วนั่งกอดอกเชิดหน้า เขาจึงกวนเธอด้วยการเข้าเกียร์เหยียบถอยหลัง แล้วถอยหลังจนเธอตกใจตะโกนบอกให้หยุด พอรถหยุด วีด้าหันมองยศสรัลอย่างโกรธจัด เธอจะลงแต่เปิดประตูไม่ออก
“คุณจะทำอะไร” วีด้าถามเสียงแข็ง
“แค่อยากจะบอกว่า อย่ามายุ่งกับน้องชายผม”
“จริง ๆ ผมไม่อยากให้คุณมายุ่งกับครอบ ครัวผมเลยด้วยซํ้า”
“คิดว่าฉันอยากยุ่งกับพวกคุณก่อนเหรอ”
วีด้าตกใจที่เผลอหลุดพูดออกมา ยศสรัลอึ้ง แล้วบีบแขนเธอแน่น
“คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง คุณต้องการอะไร ตอบผมมา คุณต้องการอะไรกันแน่ คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ปล่อย ชั้นเจ็บ”
วีด้าสะบัดตัวหลุด โมโหตบหน้าเขา ยศสรัล ฟิวส์ขาดดึงเธอเข้าหาตัว เห็นวีด้าร้องไห้จึงได้สติจึงปล่อยเธอพลางขอโทษ พอเปิดประตูได้วีด้าก็วิ่งไปที่รถของเธอและขับออกไปทันที..ยศสรัลกลับเข้าบ้านนอนครุ่นคิดถึงคำพูดของธัญกรที่บอกชอบวีด้า ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งสงสัย พาลให้นอนไม่ไปหลับจนกระทั่งเช้า
วีด้านั่งทำงาน อ่านและเซ็นเอกสารไปเรื่อย ๆ ธัญกรโทรศัพท์เข้ามาขอโทษเรื่องเมื่อคืน เธอก็เตือนเขาด้วยความปรารถนาดี
“ทีหลังน่ะอย่าเมาขนาดนั้น มันอันตราย”
“คุณเป็นห่วงผมเหรอ ถ้าใช่ ผมจะเมาทุกวัน ให้คุณไปรับกลับอีก”
“ถ้าเห็นแบบนั้นซํ้าอีก ชั้นก็ไม่สนใจแล้วล่ะ ถ้าไม่ห่วงตัวเอง ชั้นก็ไม่รู้จะห่วงไปทำไม”
“ผมแค่พูดเล่นน่ะครับ ผมขอเป็นเพื่อนกับคุณได้มั้ย”
วีด้าคิดนิดหนึ่งก่อนจะตอบว่าได้สิ
“งั้นไปทานข้าวกันนะ ในฐานะเพื่อน ผมไม่อยากทานข้าวคนเดียว ไม่มีใครอยู่บ้านเลย”
“อย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาสิ สงสัยคุณจะมีเวลาว่างมากเกินไป น่าจะหาอะไรทำนะ”
“ไม่ใช่ผมไม่อยากทำ แต่คุณพ่อผมน่ะสิ ผมมันไว้ใจไม่ได้ตรงไหน”
“คุณก็ต้องพิสูจน์ให้เค้าเห็นสิ ว่าคุณทำได้ เอาแบบนี้ ชั้นรับนัดคุณ เย็นนี้เจอกัน”
“จริงนะ”
“จริงสิ ให้หัดเริ่มเป็นผู้นำเลยแล้วกัน ลองไปคิดดูนะ ว่าจะพาชั้นไปร้านไหน ไปทานอะไร ชั้นให้คุณตัดสินใจทั้งหมดเลย”
“ได้ เดี๋ยวผมจะโทรฯ ไปบอกนะ”
ธัญกรพูดอย่างดีใจก่อนจะวางสาย แล้วเย็นวันนั้นเขาก็พาเธอไปร้านอาหารเล็ก ๆ ไม่มีความหรูหราแต่รสชาติอาหารอร่อย
“ร้านหรู ๆ คุณคงทานประจำ ผมเลยพามาทานร้านอะไร อยากให้คุณประทับใจในความแตกต่าง...หรืออาจจะทำให้คุณผิดหวังไปเลย ก็ไม่เป็นไร มันก็ต้องเสี่ยง”
“คุณนี่นิสัยกล้าได้กล้าเสีย คล้าย ๆ คุณใหญ่เลยนะ”
“ทำไมต้องพูดถึงพี่ใหญ่ตอนนี้ด้วยอ่ะ เซ็งเลย”
“ทำไมต้องเซ็งล่ะ”
“ถ้าเค้ารู้ว่าผมชวนคุณออกมา ผมตายแน่”
“ก็เราเป็นเพื่อนกัน ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“นั่นสิเนอะ แต่เราไม่พูดถึงเค้าดีกว่า”
ทั้งสองพากันหัวเราะสนุกสนาน มีความสุขอยู่ในร้านอาหารเล็ก ๆ นั้น อิ่มแล้วออกจากร้านก็พากันเดินชมวิวริมแม่นํ้าอย่างเพลิดเพลิน เธอเสนอให้เขามาทำงานที่บริษัทของเธอ ด้วยความเชื่อว่าจะทำให้พ่อของเขาพอใจ
แต่เมื่อธัญกรเอาเรื่องนี้ไปบอกเล่าให้พ่อแม่และพี่ชายทั้งสองฟังที่โต๊ะอาหาร เช้าในวันต่อมา ยศสรัลพูดคัดค้านขึ้นเป็นคนแรก
“ไม่ได้ แกจะไปทำงานกับคุณวีด้าไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ”
“วีด้าเค้าก็บอกพี่เรื่องนี้แล้วด้วยพี่ก็ไม่ขัดข้องอะไร”
“พ่อก็เห็นด้วยนะ ดีซะอีก ให้คนอื่นเค้าเป็นคนฝึกเจ้าเล็กมัน มันจะได้รู้จักรับผิดชอบอะไรได้บ้าง”
“แกก็อย่าไปทำให้เสียแล้วกัน ชั้นอายคุณวีด้าเค้า”
คัชพลสรุป ยศสรัลถึงจะไม่พอใจ แต่เขาเป็นเสียงเดียวที่ค้านไม่เป็นผลสำเร็จ จึงหาโอกาสคุยกับน้องชายตามลำพัง
“คิดยังไง จะไปทำงานกับคุณวีด้า”
“ก็เค้าชวนผม”
“แล้วแกก็ไป”
“ผมไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธ แล้วพี่ไม่อยากให้ผมทำงานเหรอ”
“พี่จะดีใจมากที่แกทำงาน แต่ไม่ใช่กับคุณวีด้า”
“ทำไม ทำไมผมไม่ควรไปทำงานกับเค้า”
“เพราะแกชอบเค้า”
“พี่พูดอะไร ผมไม่รู้เรื่อง”
ธัญกรอึกอัก ยศสรัลเดินเข้าไปใกล้
“วันที่แกเมา แล้วคุณวีด้ามาส่ง แกพูดบ้า ๆ อะไรออกมา แกจำไม่ได้เหรอ พี่ได้ยินกับหูแกบอกว่าแกชอบคุณวีด้า”
“ผมกับเค้าเป็นแค่เพื่อนกัน ผมชอบเค้าในฐานะเพื่อน” ธัญกรเฉไฉ
“พี่ไม่เชื่อ คิดให้ดีนะเล็ก พี่ไม่อยากให้แกมีปัญหากับพี่ใหญ่ อย่าเอาตัวเข้าไปพัวพันกับคุณวีด้า”
“พี่ห่วงแทนพี่ใหญ่ หรือว่า พี่เองก็ชอบคุณวีด้า ก็เลยหึงผม”
ธัญกรย้อนทำให้ยศสรัลโกรธ แต่ผู้เป็นน้องชายไม่สนใจเดินออกอย่างรวดเร็ว ยศสรัลมองตามหนักใจ
