เขมชาติอึ้ง เหมือนโดนควักหัวใจออกไปอีกครั้ง!! “ในสายตาคุณ ผมไม่มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะหันมาสนใจ มาอยากรู้ความรู้สึกของผมบ้าง..ผมต้องทำยังไง ห๊ะ วดี?” เขมชาติคาดคั้นด้วยความโกรธ สุริยงกัดฟันต้องทำใจแข็ง ไม่สนใจ ด้านเกนหลงพบว่า คีย์การ์ดห้องของเขมชาติอยู่ในกระเป๋าตนเอง จึงสั่งงานทีมงานและเดินจะเอาคีย์การ์ดไปให้เขมชาติ
“ผมถามว่าต้องทำยังไง???” เขมชาติถามคาดคั้น “ไม่ต้องทำอะไร...เพราะฉัน...ไม่มีวันสนใจคุณ” น้ำเสียงเย็นชามาก
“เพราะผมเป็นผู้ชายคนเดียวที่ตาสว่าง มองเห็นธาตุแท้ของผู้หญิงอย่างคุณใช่มั้ย คุณถึงกลัวไม่อยากอยู่ใกล้ผม เพราะผมรู้ว่าความจริง คุณไม่ได้เป็นผู้หญิงแสนดีอย่างที่คนอื่นคิด คุณก็เป็นแค่ผู้หญิงเห็นแก่ได้ที่ยอมแต่งงานเพื่อเงิน!!”
สุริยงสุดทน..กำมือแน่น เชิดหน้าแล้วก็พูดอย่างไม่แคร์ “ฉันไม่เคยกลัว และคุณก็ไม่เคยรู้สักนิด ว่าธาตุแท้ของฉันเป็นยังไง ผู้ชายที่ยึดติดอยู่กับอดีต ตัดสินคนอื่นจากมุมมองที่คับแคบของตัวเอง ฉันไม่เคยอยากอยู่ใกล้ ยิ่งอยู่ไกลเท่าไหร่ได้ยิ่งดี”
“คุณพูดอีกทีสิ...คุณอยากไปไกล ๆ จากผมจริง ๆ เหรอวดี”
“ใช่! ฉันอยากไปให้ไกล ไกลที่สุด ไกลจากสายตา ไกลจากความคิด ไม่ต้องเจอ ไม่ต้องได้ยิน ไม่ต้องเห็นกันตลอดชีวิตได้ยิ่งดี” สุริยงพูดระบายออกมาแบบสุดอารมณ์ .. ทั้งแววตาทั้งน้ำเสียงบ่งบอกว่าไม่อยากอยู่ใกล้จริง ๆ
“ผมไม่เชื่อ....” เขมชาติพูดจบก็พุ่งตัวเข้ามาและเอามือจับใบหน้าสุริยงล็อกไว้ ก่อนจะจูบลงที่ริมฝีปากอย่างหนักหน่วงด้วยความแค้น ความโกรธ และความรัก สุริยงตกใจพยายามดันตัวออก เขมชาติยิ่งกระหน่ำจูบขยี้ริมฝีปากอย่างรุนแรง สุริยงรวบรวมแรง แล้วดันตัวเขมชาติหลุดออกมาจนได้ และฟาดมือลงบนใบหน้าของเขมชาติโดนตบอย่างแรง เพี้ยะ!!! เขมชาติหน้าหัน สุริยงเช็ดริมฝีปาก น้ำตาร่วง ด่าออกมาด้วยความรังเกียจ และเดินหนีไป
เขมชาติได้สติ รีบเรียก วดี วดี!! และวิ่งมาดักหน้า “ผมขอโทษ...ผมแค่” เขมชาติจะเดินเข้ามาหา แต่สุริยงผงะถอย “หยุด...อย่าเข้ามา แล้วก็ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
“ผมขอโทษ คุณยกโทษให้ผมนะ ถ้าคุณไม่ยกโทษให้ ผมจะไม่ยอมไปไหน จะยืนอยู่อย่างนี้จนกว่าคุณจะยอมยกโทษให้ผม”
“ฉันไม่มีวันยกโทษให้คุณ !” สุริยงทั้งโกรธ ทั้งสับสน ทั้งหวั่นไหวปะปนกันไปหมด พอมองไปข้างหน้าก็ต้องอึ้ง เกนหลงกำลังเดินมา “คุณเกน” เขมชาติยืนหันหลังให้เกนหลงอยู่เย็นวาบไปถึงปลายเท้า สุริยงรีบเอามือเช็ด ป้ายน้ำตาออก เขมชาติพยายามปรับอารมณ์ หัวใจเต้นถี่ ไม่รู้ว่าเกนหลงเห็นอะไรไปบ้าง แต่ปรากฏว่าเกนหลงไม่ได้มีท่าทีอะไร เกนหลงเห็นรอยน้ำตาของสุริยงจึงถาม สุริยงอึ้ง พูดไม่ออก รีบเช็ดน้ำตาไหลมากกว่าเดิม
เขมชาติโกหกว่าสุริยงร้องไห้เพราะคิดถึงสามี และเขาผ่านมาเห็นเข้า เกนหลงมองสุริยง สายตาค้นหาความจริง สุริยงไม่กล้าสบตาเกนหลงเท่าที่ควร แต่ก็พยักหน้ายอมรับ ก่อนจะขอตัวเดินไป เกนหลงมองตาม รู้สึกเป็นห่วงจะตาม เขมชาติรีบจับมือไว้บอกเวลานี้น่าจะปล่อยให้อยู่คนเดียว เกนหลงมองหน้าเขมชาติ..เหมือนจะขุดลึกเข้าไปเพื่อหาอะไรบางอย่าง
เกนหลงหยั่งเชิงถามว่าเจอโทรศัพท์หรือยัง เขมชาติบอกยังเดินไม่ถึงห้อง และจะขอตัวไป เกนหลงควักคีย์การ์ดออกมาส่งให้ และว่าดีที่เขมชาติบอกว่ายังไม่เจอโทรศัพท์ เพราะหากบอกว่าเจอแล้ว ตนเองคงคิดว่าเขมชาติหาโอกาสมาเจอกับสุริยงสองต่อสอง เขมชาติชะงักใจหายวาบ เกนหลงมองตาแข็ง .. รู้ว่าไม่ได้พูดเล่น
“คุณเกน....ทำไมคุณเกนพูดแบบนี้??” เขมชาติจับมือเกนหลง
“ก็..วันนี้ทั้งวันคุณเหมือนจะหงุดหงิด ขัดใจ ที่เห็นคุณสุถ่ายแบบสวีทกับคุณชนะ”
“ที่ผมหงุดหงิด เพราะผมเป็นห่วงงานคุณ อยากให้ออกมาดี ๆ แต่สองคนนั้น โพสท่าแข็งยังกะอะไรดี เห็นแล้วก็อดอารมณ์เสียไม่ได้ .. นี่..อย่าบอกนะว่าคุณหึงผมกับสุริยง”
“เกนไม่ได้หึง.. แต่สงสัย!!!”
เขมชาติบอกเขาไม่มีวันเห็นแม่ม่ายลูกสองดีกว่าเกนหลงแน่ บอกเจอคนที่พร้อมทุกอย่างแล้วจะไปมองคนอื่นทำไม เขมชาติจับมือแน่น..ออดอ้อน..เกนหลงมองหน้าตอบกลับว่า ผู้หญิงที่เหมาะจะอยู่ในความฝัน อาจไม่เหมาะจะอยู่ในโลกความจริงก็ได้ เกนหลงพูดทิ้งท้ายไว้ และดึงมือกลับมา ก่อนจะเดินไป เขมชาติอึ้ง..หน้าเสียไปเลย
สุริยงไม่ออกมาปาร์ตี้โดยอ้างว่าอยากพักผ่อน ชนะรับอาสาจะช่วยดูแลไก่กับไข่ให้และจะพาไปส่ง ด้านเขมชาติตัดสินใจคุยกับเกนหลงเหมือนเป็นการขอแต่งงานกลาย ๆ
“ผมกำลังนึกทบทวน .. ตั้งแต่รู้จักกันมา มีกี่ครั้งที่ผมทำให้คุณต้องเสียใจ หรือไม่สบายใจ ผมจำไม่ได้ .. คุณเกน..พอจะจำได้มั้ยครับ?”
“จะอยากรู้ไปทำไมคะ?”
“เพื่อเป็นข้อมูลในการตัดสินว่า ผมจะเป็นผู้ชายที่ดีพอที่จะขอคุณ “แต่งงาน” หรือเปล่า....” เกนหลงประหลาดใจ มองตาเขมชาติ เขมชาติพูดด้วยความจริงใจ จริงจัง “ถ้าตลอดเวลาที่รู้จักกัน ผมทำให้คุณต้องเสียใจ ไม่สบายใจหลายต่อหลายครั้ง ผมคงไม่มีหน้ามาพูดเรื่องอนาคตกับคุณ แต่ถ้ามีเพียงไม่กี่ครั้งที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดี และเป็นไม่กี่ครั้งที่พอจะให้อภัยได้ ผมจะได้มั่นใจที่จะคุยเรื่องอนาคตของเรา”
“พูดจริง ๆ หรือเป็นแค่วิธีง้อแบบอ้อม ๆกันแน่คะ” เกนหลงหรี่ตาถาม ล้อเลียน
“พูดจริงสิครับ เรื่องใหญ่แบบนี้ จะมาพูดเล่นได้ยังไง .. ผมคิดเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีจังหวะพูดสักที สรุปแล้ว....ตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน .. คุณคิดว่าผมมีคุณสมบัติพอจะขอคุณแต่งงานได้หรือเปล่า?” เขมชาติส่งสายตาออดอ้อน.. เกนหลงมองแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ “ก็พอจะมีอยู่บ้าง อย่างน้อย เวลาที่เรารู้จักกัน คุณก็ทำให้เกนไม่สบายใจน้อยมาก”
“แล้วผมต้องขออีกกี่ครั้ง คุณถึงจะยอมใจอ่อน”
“เขม... คุณแน่ใจเหรอคะ ถ้าแต่งงานกับเกนแล้วคุณจะมีความสุข”
“ถ้าไม่แน่ใจ ผมคงไม่ขอคุณแต่งงาน คุณต่างหากที่ต้องตัดสินใจ ผู้ชายอย่างผมจะให้ความสุขคุณได้หรือเปล่า คุณยังไม่ต้องให้คำตอบผมตอนนี้ก็ได้ รอให้ผมขอไปถึงสักร้อยครั้ง .. หรือสองร้อยครั้ง คุณมั่นใจเมื่อไหร่ ค่อยให้คำตอบผม..ผมรอได้..แต่วันนี้ตอนนี้ผมแค่อยากบอกให้รู้ว่า...คุณคือผู้หญิงที่ผมอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อดูแลคุณอย่างดีที่สุด” เขมชาติจับมือ ยิ้มจริงใจ เกนหลงมองแล้วก็ใจอ่อนยวบ
คืนนั้น สุริยงไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เลย จนกระทั่งฟ้าสาง เกนหลงมาหาเพื่อขอคำปรึกษา โดยบอกเรื่องที่เขมชาติขอเธอแต่งงานนั้น สุริยงตัวชาแต่ปั้นหน้าให้ปกติที่สุด และปลอบไม่ให้เกนหลงกลัวการแต่งงาน หากเขมชาติตัดสินใจขอเกนหลงแต่งงาน นั่นหมายความว่าเกนหลงคือคนที่เขมชาติเลือกแล้ว ผู้หญิงคนอื่นก็ไม่สำคัญ เกนหลงฟังคำยืนยันของสุริยง...ความอึดอัดที่มีอยู่ก็ค่อยถูกบรรเทาลงไป และบอกว่าเวลามีปัญหาไม่รู้จะปรึกษาใคร แต่สุริยงเหมือนพี่สาวที่สามารถให้คำปรึกษาได้ สุริยงฟังแล้วสะท้อนใจ ตอกย้ำความรู้สึกผิด
สุริยงตัดสินใจถอดแหวนดอกไม้ทิ้งไว้ที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง เพราะนับแต่นี้เธอและเขมชาติจะเป็นเพียงคนรู้จัก ก่อนจะเดินไปเพื่อทิ้งอดีตไว้ข้างหลัง เขมชาติซึ่งเดินมาแอบดูอยู่ เดินเข้ามาเก็บแหวนดอกไม้ขึ้นมามองด้วยความโกรธและไม่เข้าใจ
สุริยงพาลูก ๆ ไปว่ายน้ำขอตัวกลับไปที่ห้องก่อนเพื่ออาบน้ำ เขมชาติแอบเข้ามาในห้องสุริยงตอนที่พนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ ขณะที่สุริยงยังอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ เขมชาติโวยใส่อย่างมีอารมณ์พร้อมชูแหวน เพราะคิดว่าสุริยงลืมแหวน เพราะเท่ากับลืมเขาด้วย ทั้งคู่มีปากเสียงกัน เขมชาติโกรธจัดเดินเข้าหาสุริยง คิดจะลวนลาม สุริยงจวนตัวเลยเอานำสาดใส่หน้าเขมชาติ
