ภาษาไทยเป็นเอกลักษณ์ประจำชาติ  เป็นสมบัติทางวัฒนธรรมอันก่อให้เกิดความเป็นเอกภาพและเสริมสร้างบุคลิกภาพของคนในชาติให้มีความเป็นไทย  เป็นเครื่องมือในการติดต่อสื่อสาร  เพื่อสร้างความเข้าใจ  สร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน  อย่างไรก็ตามภาษาไทยถึงแม้จะเป็นภาษาประจำชาติไทย  แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสอนให้อ่านออกเขียนได้  โดยเฉพาะเด็กนักเรียนในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ซึ่งใช้ภาษามลายูท้องถิ่นในการสื่อสารและชีวิตประจำวัน

นางนันทนา รัษฎาวงศ์ ครูชำนาญการพิเศษ  โรงเรียนเทศบาล 2 วัดตานีนรสโมสร  เขตเทศบาลเมืองจังหวัดปัตตานี  มีประสบการณ์ในการสอนภาษาไทยเป็นเวลากว่า 10  ปี  ได้รับความไว้วางใจแต่งตั้งเป็นหัวหน้ากลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยของโรงเรียน  และหัวหน้าวิชาการประสานงานกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยระดับเทศบาลเมืองปัตตานี  เพราะมีความรู้ความสามารถถ่ายทอดความรู้ให้นักเรียนมีความเข้าใจสามารถพูด อ่าน เขียนและใช้ภาษาไทยได้ถูกต้อง  นอกจากนี้ยังมีบทบาทเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุดโรงเรียน  โดยได้จัดกิจกรรมรักการอ่านให้แก่นักเรียนและคณะครูในโรงเรียนเพื่อส่งเสริมและปลูกฝังนิสัยรักการอ่าน สามารถนำความรู้  แนวคิดหรือประโยชน์ของการอ่านไปใช้ในการดำเนินชีวิต  เพราะการอ่านเป็นพื้นฐานสำคัญของการเรียนรู้ 

ครูนันทนาย้ำว่า การเรียนวิชาภาษาไทยจะสนุกและไม่น่าเบื่อ เมื่อครูสอนอย่างมีเทคนิค  ซึ่งภาษาไทยเป็นวิชาที่ต้องใช้ทักษะการฟัง พูด อ่านและเขียน ดังนั้นจึงจำเป็นต้องใช้วิธีการสอนที่หลากหลาย  เพื่อให้นักเรียนเกิดความสนุก อยากรู้  อยากเรียน และให้นักเรียนได้ฝึกทักษะแบบซ้ำ ๆ เพื่อให้เกิดการเรียนรู้ที่มีความคงทนในการนำไปใช้ 

“เทคนิคในการจัดกิจกรรมการเรียนการสอนจะเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ  ให้นักเรียนทุกคนมีส่วนร่วม  จัดกิจกรรมเพื่อสร้างบรรยากาศการเรียนให้น่าสนใจ  จูงใจให้นักเรียนมีใจรักการเรียนภาษาไทย  ได้แก่  กิจกรรมเพลงและเกม  กิจกรรมเล่านิทาน  กิจกรรมกลุ่ม  กิจกรรมเรียนรู้นอกสถานที่  ศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง  ซึ่งนักเรียนจะให้ความสนใจ เกิดความสนุกสนานเพลิดเพลินและให้ความร่วมมือในกิจกรรมที่จัดส่งผลให้การเรียนการสอนเกิดประสิทธิภาพ” ครูนันทนาให้รายละเอียด

สำหรับรางวัลครูภาษาไทยดีเด่น ครูนันทนา  บอกว่า เป็นความภาคภูมิใจ ซึ่งเป็นผลตอบแทนที่เกิดจากความมุ่งมั่น  ตั้งใจในการถ่ายทอดความรู้ให้แก่นักเรียนให้สามารถอ่านออกเขียนได้ กล้าพูด  กล้าแสดงออก สามารถนำประสบการณ์ไปใช้ในการดำเนินชีวิตอยู่ในสังคมแบบพหุวัฒนธรรมได้อย่างมีความสุข เป็นที่ยอมรับของผู้ปกครองและชุมชน และเป็นสิ่งที่ท้าทายต่ออาชีพครูที่อยู่ท่ามกลางสถานการณ์ที่ไม่ปกติ  และเป็นพื้นที่ที่มีความละเอียดอ่อน ทั้งด้านภาษา  ศาสนา ประเพณี ศิลปวัฒนธรรม และชีวิตความเป็นอยู่ แต่เมื่ออยู่แล้ว ก็จะทำด้วยความตั้งใจ บริสุทธิ์ใจ และเพื่อลูกหลานพี่น้องประชาชนอย่างแท้จริง. 

ปาเรซ โลหะสัณห์